Zo'har

In september 1925 verzamelen zeven leerlingen van Paul Gilson zich, naar aanleiding van de vijfenzestigste verjaardag van hun ‘meester’, tot het eerste componistencollectief uit onze Belgische muziekgeschiedenis. De leden van Les Synthétistes (de Synthetisten) zijn René Bernier, Francis de Bourguignon, Gaston Brenta, Théo Dejoncker, Marcel Poot, Maurice Schoemaker en Jules Strens. Hun bedoeling is tweeledig en zowel theoretisch als praktisch. Les Synthétistes willen zich als de ‘Brusselse zeven’ onderscheiden door zich los te maken van de heersende laat-romantische stromingen van hun tijd. Hun theoretische doel is om de moderne tendensen in de muziek vanaf 1925 te synthetiseren en aansluiting te vinden bij de ‘verworvenheden van de hedendaagse muziek‘ en die toe te passen binnen evenwichtige en goed afgelijnde vormen. Hun praktische doel is om door zich te verenigen makkelijker een podium te vinden om hun nieuwe symfonische muziek uit te voeren. In een periode waarin er in ons land, buiten de operaorkesten, geen professioneel symfonisch orkest bestaat, componeren en transcriberen ze hun originele symfonische werken voor harmonieorkest. Ze werken daarvoor samen met Arthur Prevost en de Muziekkapel van de Gidsen die tijdens het interbellum uitgroeien tot een modelbezetting van 85 muzikanten. Dankzij Prevost en de Gidsen klinkt zo op de Brusselse concertpodia tijdens het interbellum een unieke verzameling originele, moderne muziek voor harmonieorkest van Les Synthétistes. Omdat van deze unieke, vergeten verzameling van 75 werken slechts enkele werken, werden uitgegeven, bleef deze unieke canon grotendeels onbekend. Door een historische bronnenstudie van Luc Vertommen worden deze werken voor harmonieorkest nu, een eeuw na hun creatie, voor het eerst ontsloten en opgenomen.